خانه آبشار

منتشر شده در تاریخ ۲۴ آذر، ۱۴۰۱

خانه ی آبشار یا فالینگ‌واتر (به انگلیسی: Fallingwater) که به آن «اقامتگاه کافمن» نیز گفته می‌شود، خانه‌ای است که معمار معروف آمریکایی، فرانک لوید رایت (Frank Lloyd Wright)، در سال ۱۹۳۵ در پنسیلوانیای آمریکا طراحی کرده‌است و جز یکی از برترین آثار معماری قرن بیستم به‌شمار می‌رود.

این خانه در نزدیکی شهر پیتسبورگ و به سبک «معماری اُرگانیک» ساخته شده‌است. محاسبات فنی این بنا را ویلیام وسلی پیترز انجام داد.

این خانه طوری طراحی شده بود که به عنوان استراحتگاه آخر هفته برای لیلیان و ادگار جی. کافمن، صاحب فروشگاه بزرگ کافمن پیتسبورگ باشد. فرانک لوید رایت، همه چیز را در ذهن خود طراحی می‌کرد و از ترسیمات تنها برای ثبت تصوراتش استفاده می‌نمود؛ بنابراین در سپتامبر ۱۹۳۵ از بازدید کافرمای طرح ادگار جی کافمن (Edgar J. Kaufmann) از اسکیس‌های خانه ی آبشار در دفتر کارش نگران نشد. با وجود اینکه هیچ نقشه‌ای وجود نداشت، رایت بی هیچ تردیدی پشت میز نقشه‌کشی خود نشست و یک پلان مختلط، یک مقطع و یک نما کشید که همه‌چیز در آن‌ها حل شده بود. هنگامی که کافمن از راه رسید و این نقشه‌ها را دید هیجان‌زده شد. پس از آن روز، علی‌رغم مشکلات تکنیکی شدید و خرج‌های سرسام‌آور، کافمن مصمم به انجام این پروژه باقی ماند. خانه ی آبشار، به منبع الهامی برای بقیه زندگی او تبدیل شده بود.

پس از اتمام آن، روزنامه ی تایم (Time) نام فالینگ واتر رایت را «زیباترین کار» خواند و در فهرست «فهرست زندگی 28 مکان برای دیدن قبل از مرگ» مجله ی اسمیتسونیان (Smithsonian) قرار گرفت. این خانه در 11 مه 1976 به عنوان یک بنای تاریخی ملی تعیین شد. در سال 1991، اعضای مؤسسه معماران آمریکا، Fallingwater را به عنوان “بهترین اثر تمام دوران معماری آمریکا” معرفی کردند و در سال 2007، در فهرست معماری مورد علاقه آمریکا بر اساس AIA در رتبه 29 قرار گرفت. این خانه و هفت ساختمان دیگر رایت در سال 2019 به عنوان یک میراث جهانی تحت عنوان “معماری قرن بیستم فرانک لوید رایت” ثبت شد.

کافمن ها

ادگار جی. کافمن، تاجر پیتسبورگ و رئیس فروشگاه بزرگ کافمن (Kaufmann’s Department Store) بود. لیلیان کافمن، مانند شوهرش، دوست دار فضای باز بود. او از پیاده روی و اسب سواری لذت می برد. همچنین، حساسیت زیبایی شناختی قوی ای داشت که در طراحی خانه منعکس شده است.

تنها فرزند ادگار و لیلیان، ادگار کافمن کوچک، رابط آشنایی پدرش با فرانک لوید رایت شد. در تابستان 1934، کافمن کتاب زندگی نامه فرانک لوید رایت (1932) را خواند و در اواخر سپتامبر به خانه اش در ویسکانسین رفت تا او را ملاقات کند. در عرض سه هفته، او کارآموزی را در تالیسین فلوشیپ آغاز کرد، یک برنامه معماری عمومی که در سال 1932 توسط رایت و همسرش اولگیوانا تأسیس شد. ادگار و لیلیان کافمن برای اولین بار با رایت ملاقات کردند.

کافمن ها قصد داشتند گروه های بزرگی را سرگرم کنند، بنابراین خانه باید بزرگتر از آن چیزی باشد که طرح اصلی مجاز بود. آنها همچنین اتاق خواب های جداگانه و همچنین یک اتاق خواب برای پسر بزرگسال خود و یک اتاق مهمان اضافی درخواست کردند. برای رسیدگی به این درخواست‌ها از یک ساختار کنسولی استفاده شد. طراحی ساختاری برای Fallingwater توسط رایت با همکاری مهندسان کارکنان مندل گلیکمن و ویلیام وسلی پیترز، که مسئول ستون‌های طراحی انقلابی رایت برای ستاد موم جانسون بودند، انجام شد.

رایت و تیمش برای طبقات کنسولی، از تیرهای T شکل وارونه استفاده کردند که در یک دال بتنی یکپارچه ادغام شده بود که هم سقف فضای زیر را تشکیل می داد و هم مقاومت در برابر فشار ایجاد می کرد. پیمانکار، والتر هال، که او نیز یک مهندس بود، محاسبات مستقلی را تولید کرد و برای افزایش فولاد تقویت کننده در دال طبقه اول استدلال کرد – رایت این پیشنهاد را رد کرد. در طول سالها گمانه زنی هایی وجود داشت که پیمانکار بی سر و صدا مقدار تقویت را دو برابر کرده است  در مقابل مهندسان مشاور کافمن که مقدار فولاد مشخص شده توسط رایت را دو برابر می کردند. در طول فرآیند مرمت که در سال 1995 آغاز شد، تأیید شد که آرماتورهای بتنی اضافی اضافه شده است.

علاوه بر این، پیمانکار برای جبران نشست و انحراف آن، در قالب آن و برای جبران ته نشینی و انحراف آن، یک شیب اندک به سمت بالا در قالب ایجاد نکرده است. هنگامی که قالب برداشته شد، کنسول یک افتادگی قابل توجه ایجاد کرد. با تایید کافمن، مهندسان مشاور یک دیوار نگهدارنده در زیر تیر اصلی برای تراس غربی نصب کردند. هنگامی که رایت در بازدید از سایت آن را کشف کرد، از موشر خواست تا با احتیاط قسمت بالایی سنگ ها را جدا کند. هنگامی که کافمن بعداً به آنچه انجام شده بود اعتراف کرد، رایت به او نشان داد که موشر چه کرده بود و اشاره کرد که کنسول در ماه گذشته تحت بارهای آزمایشی بدون تکیه گاه دیوار مقاومت کرده است.

هزینه

هزینه برآورد شده اولیه برای ساخت 35000 دلار بود. هزینه نهایی خانه و مهمانخانه 155000 دلار شد؛ شامل 75000 دلار برای خانه، 22000 دلار برای تکمیل و اثاثیه؛ 50000 دلار برای مهمانخانه، گاراژ و محل خدمتکاران و 8000 دلار دستمزد معمار. از سال 1938 تا 1941، بیش از 22000 دلار برای جزئیات بیشتر، تغییرات در تجهیزات و نور هزینه شد.

طراحی

فضای داخلی فالینگ واتر، یک قسمت نشیمن با وسایل طراحی شده توسط رایت را نشان می دهد. Fallingwater به دلیل پویایی و ادغام با محیط طبیعی چشمگیرش به عنوان یکی از بزرگترین شاهکارهای رایت شناخته می شود. اشتیاق رایت به معماری ژاپنی به شدت در طراحی Fallingwater، به ویژه در اهمیت نفوذ در فضاهای بیرونی و داخلی و تاکید شدید بر هماهنگی بین انسان و طبیعت، منعکس شد. معمار معاصر ژاپنی تادائو آندو درباره این خانه گفته است: : «من فکر می‌کنم رایت مهم‌ترین جنبه ی معماری (یعنی همان طرز صحیح بکارگیری فضاها) را از ژاپنی‌ها یادگرفته ‌است. وقتی‌که من از خانه ی آبشاری در پنسیلوانیا بازدید کردم حس تشخیص و دقت فضایی یکسانی را حس کردم اما چیزی که توجه مرا به خود جلب کرد صداها و آواهای دل‌انگیز طبیعت بود که در آن خانه به خوبی شنیده می‌شدند.»

صدای آب در خانه منعکس می شود، به خصوص در فصل بهار که برف ها در حال آب شدن هستند و دیوارهای سنگی و تراس های کنسولی شبیه به صخره های مجاور هماهنگ هستند. این طرح شامل گستره وسیعی از پنجره ها و بالکن هایی است که به محیط اطراف خود می رسند. در دامنه ی تپه ی بالای خانه اصلی، یک کانکس، اتاق خدمتکاران و یک مهمانخانه قرار دارد. این ساختمان های جانبی دو سال بعد با استفاده از همان کیفیت مصالح و توجه به جزئیات مانند خانه اصلی ساخته شدند. اتاق‌های مهمان دارای یک استخر شنا هستند که سرریز می‌شود و به رودخانه زیر، آب می‌ریزد.

طرح خانه آبشاری الهام گرفته از داستان وندام است که گفته شده بود در سال ۱۹۵۹ آلفرد در کوهستان راشمور سکونت گزید (فیلم هیچکاک بنام رفتن به شمال از راه شمال غرب). رایت در ابتدا برنامه‌ریزی کرد تا این خانه را در محل سکونت طبیعی خود یعنی در یکی از روستاهای پنسیلوانیا بسازد. در حین انجام کار او رنگ‌های انتخابی خود برای طراحی این خانه را تنها به دو رنگ محدود کرد. رنگ‌های انتخابی وی این‌ها بودند: رنگ خاک سرخ روشن برای قسمت بتنی و یک نوع رنگ قرمز خاص (بنام چروکی) برای قسمت‌های فولادی.

اجاق شومینه در اتاق نشیمن، تخته سنگ هایی را که در سایت یافت شده و خانه بر روی آن ساخته شده است، ادغام می کند – یک سنگ طاقچه که تا یک پا از کف اتاق نشیمن بیرون زده است، در جای خود رها شده است تا طبیعت بیرون را با داخل خانه پیوند دهد. رایت در ابتدا قصد داشت طاقچه را با زمین برش دهند، اما این یکی از نقاط مورد علاقه خانواده بود، بنابراین کافمن پیشنهاد کرد که آن را همانطور که بود رها کنند. در واقع این تصور را ایجاد می کند که سنگ های خشک از یک نهر بیرون زده اند.

نویسنده

Mahtab Etemadi

شما میتوانید این مطلب و مطالب مشابه را در پیج اینستاگرام ما مشاهده کنید.