کازا میلا

منتشر شده در تاریخ ۳ دی، ۱۴۰۱

کازا میلا (به اسپانیایی: Casa Milà)، همین‌طور شناخته شده با نام لا پدررا (La Pedrera) (واژه ی کاتالان برای معدن سنگ)، ساختمانی است که توسط آنتونیو گادی، معمار نامدار کاتالونیایی، در شهر بارسلون در کشور اسپانیا ساخته شده است. ساخت کازا از ۱۹۰۵ آغاز و تا ۱۹۱۰ به طول انجامید و رسماً در سال ۱۹۱۲ از آن رونمایی شد. این ساختمان یکی از آثار گائودی در فهرست میراث جهانی یونسکو است.

بسیاری کازا میلا را موفق‌ترین ساخته ی غیرمذهبی گادی می‌دانند. او این بنا را در سال‌های ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۰ ساخت. خود گادی آن را «لایه‌ای از سنگ که گل‌ها و گیاهان رونده ی بالکن‌هایش به آن غنا بخشیده‌اند و همواره رنگ آن را تغییر می‌دهند» توصیف کرده‌است. زیبایی و بدعت کازا میلا نه تنها در نمای ساختمان، که در اتاق‌ها و پاسیوهای آن نیز به چشم می‌آیند. دودکش‌ها و مجسمه‌های متعدد روی تراس ساختمان هم از جاذبه‌های گردشگری شهر بارسلون است.

چندین نوآوری ساختاری شامل نمای سنگی خود نگهدار، و یک طبقه با پلان آزاد، گاراژ زیرزمینی و یک تراس زیبا روی پشت بام است.

کازا میلا برای Roser Segimón و همسرش Pere Milà ساخته شد. روزر سگیمون بیوه ثروتمند جوزپ گواردیولا، مهاجر سابق بازگشته از آمریکای جنوبی بود که ثروت خود را با یک مزرعه قهوه در گواتمالا به دست آورده بود. همسر دوم او، پره میلا (Pere Milà)، یک توسعه دهنده بود که به خاطر سبک زندگی پر زرق و برقش شناخته می شد.

فرآیند ساخت و ساز

در سال 1905، میلا و سگیمون ازدواج کردند و در 9 ژوئن، روزر سگیمون خانه ای با باغ به مساحت 1835 متر مربع را در پاسئو د گراسیا (Paseo de Gracia)، خریداری کرد. در سپتامبر، آنها گائودی را مأمور ساخت خانه جدیدی با ایده زندگی در طبقه اصلی و اجاره بقیه آپارتمان ها کردند. در 2 فوریه 1906، این پروژه به شورای شهر بارسلونا ارائه شد و کارها آغاز شد و به جای اصلاح ساختمان قبلی، مانند مورد Casa Batlló، تخریب شد.

این ساختمان در دسامبر 1910 تکمیل شد و مالک از گائودی خواست تا گواهینامه ای برای سکونت در طبقه اصلی تهیه کند که شورای شهر در اکتبر 1911 مجوز آن را صادر کرد و زوج به آنجا نقل مکان کردند. طبق برنامه ها و راهنمایی هایش کار تمام شده بود و کل خانه آماده اجاره بود.

انتقادها و جنجال ها

این ساختمان به هیچ قواعدی از سبک های متعارف احترام نمی گذاشت و گائودی به خاطر آن انتقادات زیادی را دریافت کرد. برای شروع، نام “La Pedrera” در واقع یک نام مستعار است که توسط شهروندانی که غیرعادی بودن آن را تایید نمی کردند، نسبت داده شده است. ساختار منحصر به فرد ساختمان و رابطه بین معمار ساختمان و پره میلا به موضوع تمسخر مردم بارسلون و بسیاری از نشریات طنز آن زمان تبدیل شد.

نمادهای کاتولیک

گائودی، یک کاتولیک بود و می خواست کازا میلا یک نماد معنوی باشد. عناصر مذهبی آشکاری مانند گزیده ای از تسبیح روی قرنیز و مجسمه های مریم مقدس و دو فرشته ی بزرگ، سنت مایکل و سنت گابریل.

با این حال، کازا میلا به طور کامل مطابق با مشخصات گائودی ساخته نشده است. دولت محلی دستور تخریب عناصری را صادر کرد که بیش از استاندارد ارتفاع شهر بودند و میلاس را به دلیل بسیاری از نقض قوانین ساختمانی جریمه کرد. پس از Semana Trágica، ضد مذهب شدگی در شهر گسترش یافت. بنابراین میلا با احتیاط تصمیم گرفت از مجسمه های مذهبی چشم پوشی کند. گائودی در فکر رها کردن این پروژه بود، اما یک کشیش او را متقاعد کرد که ادامه دهد.

مرمت

پس از رنگ آمیزی مجدد قهوه ای تیره، رنگ ساختمان در دهه 1980 بازسازی شد.

اثر گائودی در 24 ژوئیه 1969 به عنوان یک بنای تاریخی و هنری تعیین شد. کازا میلا در اوایل دهه 1980 در وضعیت بدی قرار داشت. به رنگ قهوه ای تیره و تار رنگ آمیزی شده بود و بسیاری از طرح های رنگی داخلی آن رها شده یا اجازه خراب شدن داده شده بود، اما از آن زمان بازسازی شد و بسیاری از رنگ های اصلی احیا شدند.

در سال 1984، این ساختمان بخشی از یک سایت میراث جهانی شد که برخی از آثار گائودی را در بر می گرفت. شورای شهر بارسلون سعی کرد طبقه اصلی را به عنوان دفتری برای المپیک 1992 اجاره کند. سرانجام، یک روز قبل از کریسمس 1986، Caixa Catalunya La Pedrera را به مبلغ 900 میلیون پستا (Pesetas) خریداری کرد. در 19 فوریه 1987، کارهای مورد نیاز فوری برای بازسازی و تمیز کردن نما آغاز شد. این کار توسط معماران جوزف امیلیو هرناندز-کروس و رافائل ویلا انجام شد. طبقه اصلی بازسازی شده در سال 1990 به عنوان بخشی از المپیاد فرهنگی بارسلونا افتتاح شد. طبقه به اتاق نمایشگاهی با نمونه ای از مدرنیسم در Eixample تبدیل شد.

طرح

ساختمان 1323 متر مربع در هر طبقه در زمینی به مساحت 1620 متر مربع است. گائودی اولین طرح ها را در کارگاه خود در ساگرادا فامیلیا ساخت. او خانه را به عنوان یک منحنی ثابت، چه در بیرون و چه در داخل، طراحی کرد که هندسه حاکم و عناصر طبیعی را در خود جای داده است.

حیاط

کازا میلا از دو ساختمان تشکیل شده است که در اطراف دو حیاط ساخته شده اند که نور را به 9 طبقه می دهد: زیرزمین، طبقه همکف، نیم طبقه، طبقه اصلی، چهار طبقه بالا و یک اتاق زیر شیروانی. زیرزمین به عنوان گاراژ در نظر گرفته شده بود، طبقه اصلی محل سکونت Milàs (یک آپارتمان به مساحت 1323 متر مربع) و بقیه در 20 آپارتمان توزیع شده بود. طرح به دست آمده به دلیل شکل ها و اندازه های مختلف حیاط ها مانند یک “8” نامتقارن است. اتاق زیر شیروانی محل خشک‌شویی و لباس‌شویی بود و یک فضای عایق برای ساختمان تشکیل می‌داد و به طور همزمان سطوح سقف را تعیین می‌کرد.

یکی از قابل توجه ترین عناصر ساختمان سقف است که با نورگیرها، خروجی های راه پله، پنکه ها و دودکش ها تاج گذاری شده است. همه این عناصر که از آجر پوشیده شده با آهک، سنگ مرمر شکسته یا شیشه ساخته شده‌اند، عملکرد معماری خاصی دارند، اما مجسمه‌های واقعی هستند که در ساختمان ادغام شده‌اند.

آپارتمان ها دارای سقف های گچ کاری شده با نقش برجسته های پویا، درها، پنجره ها و مبلمان چوبی دست ساز، و همچنین کاشی های هیدرولیک و عناصر تزئینی مختلف هستند.

راه پله ها به عنوان ورودی خدمات در نظر گرفته شده بودند، با دسترسی اصلی به آپارتمان ها با آسانسور به جز طبقه اصلی، جایی که گائودی یک راه پله داخلی برجسته اضافه کرد.

ساختار

کازا میلا ، با نمای سنگی خود نگهدار و همچنین توسط تیرهای آهنی منحنی پشتیبانی می شود.

ویژگی کازا میلا نمای سنگی خود نگهدارنده است، به این معنی که فاقد دیوارهای باربر است. نما با استفاده از تیرهای آهنی منحنی که محیط هر طبقه را احاطه کرده اند به ساختار داخلی هر طبقه متصل می شود. این سیستم ساخت و ساز از یک سو امکان ایجاد بازشوهای بزرگ در نما را فراهم می کند که به منازل نور می بخشد و از سوی دیگر ساختار آزاد سطوح مختلف را می دهد تا دیوارهای داخلی بدون تأثیر بر پایداری ساختمان اضافه و تخریب شوند. این امر به مالکان اجازه می دهد تا نظر خود را به دلخواه تغییر دهند و بدون مشکل، چیدمان داخلی خانه ها را تغییر دهند.

نما

مای بیرونی ساختمان دارای سه قسمت است: بدنه اصلی بلوک های شش طبقه با کف های سنگی پیچ در پیچ، دو طبقه یک بلوک پشتی با منحنی متفاوت، شبیه به امواج، بافت صاف تر و رنگ سفیدتر و با سوراخ های کوچک. که شبیه آغوش و در نهایت بدنه پشت بام هستند.

تالار و حیاط

این ساختمان از یک راه حل کاملاً اصلی برای حل مسئله بسته و تاریک بودن لابی استفاده می کند. حیاط های روباز و دلباز آن محل عبور و مرور را فراهم می کند و مستقیماً برای کسانی که به ساختمان دسترسی دارند قابل مشاهده است. دو پاسیو در کنار Passeig de Gracia و خیابان Provence وجود دارد.

پاسیو

پاسیوها از نظر ساختاری به عنوان پشتیبان بارهای نمای داخلی کلیدی هستند. کف حیاط را ستون هایی از چدن نگه می دارند. در حیاط، تیرها و تیرهای بیضوی سنتی وجود دارد، اما گائودی راه حلی مبتکرانه از استفاده از دو تیر استوانه ای متحدالمرکز با پرتوهای شعاعی کشیده، مانند پره های دوچرخه به کار برد. آنها یک نقطه خارج از تیر را به دو نقطه بالا و پایین تشکیل می دهند و عملکرد تیر مرکزی را به یک سنگ اصلی تبدیل می کنند و در کشش و فشار به طور همزمان کار می کنند. این سازه تکیه گاه دوازده فوت قطر دارد و با شباهت آشکار به دخمه های گوتیک «روح ساختمان» در نظر گرفته می شود. قطعه مرکزی در یک کارخانه کشتی سازی توسط جوزپ ماریا کاراندل ساخته شد که از یک فرمان کپی کرد و قصد گائودی را به عنوان نشان دهنده سکان کشتی زندگی تفسیر کرد.

نویسنده

Mahtab Etemadi

شما میتوانید این مطلب و مطالب مشابه را در پیج اینستاگرام ما مشاهده کنید.