فلت‌ آیرن

منتشر شده در تاریخ

ساختمان فِلَت‌آیرن (به انگلیسی: Flatiron Building) یکی از بلندترین ساختمان‌های شهر نیویورک بود که در سال ۱۹۰۲ میلادی در محله منهتن در شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا ساخته شد. ساختمان فِلَت‌آیرن در طول سال‌ها بدلیل اهمیت معماری نامتعارف و مکان تاریخی آن به یکی از «نمادهای کلان‌شهر نیویورک» تبدیل شده است.

ساختمان فِلَت‌آیرن در تقاطع خیابان‌های پنجم، بیست و سوم و برادوی و در روبروی تقاطع میدان مدیسون قرار گرفته است. معمار این بنا دانیل برنهم است.

ساختمان فلت آیرن، در اصل ساختمان فولر (the Fuller Building)، یک ساختمان 22 طبقه مثلثی، با اسکلت فلزی 285 فوتی (86.9 متری) واقع در منهتن شهر نیویورک است. طراحی شده توسط دانیل برنهام و فردریک پی دینکلبرگ، که در سال 1902 تکمیل شد و در ابتدا شامل 20 طبقه بود. این ساختمان روی یک بلوک مثلثی شکل قرار دارد که توسط خیابان پنجم، برادوی، و خیابان 22 شرقی شکل گرفته است. جایی که انتهای 87 فوتی (27 متری) ساختمان واقع شده است. نام “Flatiron” از شکل مثلثی آن گرفته شده است، که یادآور اتوی لباس قدیمی است.

ساختمان فلت آیرن به عنوان مقر شرکت ساختمانی Fuller، که سایت را از خانواده نیوهاوس در می 1901 خریداری کرد، توسعه یافت. ساخت و ساز با سرعت بسیار بالایی پیش رفت و ساختمان در 1 اکتبر 1902 افتتاح شد. یک فضای خرده فروشی “گاوگیر” و یک پنت هاوس یک طبقه اندکی پس از افتتاح ساختمان اضافه شد. شرکت فولر این ساختمان را در سال 1925 به یک سندیکای سرمایه گذاری فروخت. انجمن تضمین زندگی Equitable Life Assurance Society، پس از یک حراج سلب مالکیت در سال 1933 ساختمان را تصاحب کرد و در سال 1945 آن را به سندیکا دیگری فروخت. هلمسلی-اسپیر در اواخر قرن بیستم مدیریت ساختمان را بر عهده داشت و چندین بار آن را بازسازی کرد. گروه نیومارک مدیریت ساختمان را در سال 1997 آغاز کرد. مالکیت ساختمان بین چندین شرکت تقسیم شد که در سال 2019 بازسازی ساختمان را دوباره آغاز کردند.

نمای ساختمان به طور عمودی به سه بخش تقسیم شده است، مشابه اجزای یک ستون کلاسیک. پایه سه طبقه با سنگ آهک پوشیده شده است، در حالی که طبقات بالایی با سفال لعاب پوشیده شده است. قاب فولادی ساختمان که توسط شرکت مهندسی سازه Purdy and Henderson طراحی شده بود، در نظر گرفته شده بود تا چهار برابر حداکثر نیروی باد منطقه را تحمل کند. این ساختمان که «یکی از نمادین‌ترین آسمان‌خراش‌های جهان و نماد اصلی شهر نیویورک» نامیده می‌شود، انتهای جنوبی (مرکز شهر) به میدان مدیسون و انتهای شمالی (بالای شهر) به ناحیه تاریخی لیدی مایل می رسد. محله ی اطراف آن پس ساخت این ساختمان نمادین، منطقه فلت آیرن (Flatiron) نامیده می شود. در سال 1989 به عنوان یک بنای تاریخی ملی تعیین شد.

ساخت و ساز

شرکت آتلانتیک ترا کوتا (The Atlantic Terra Cotta Company) شروع به تولید قطعات سفالی معماری برای این ساختمان، در اوت 1901 کرد. تقریباً در همان زمان، اداره ساختمان شهر نیویورک (DOB) نشان داد که از تصویب طرح های اولیه پِردی (Purdy) امتناع می ورزد؛ مگر اینکه مهندسان اطلاعات دقیقی در مورد این ساختمان ارائه دهند. چارچوب، نسوز، و سیستم های بادبند. پردی با ارائه نقشه‌ها و اسناد دقیق با اکثر درخواست‌های DOB موافقت کرد، اما او از درخواست این بخش که طرح شامل فرار از آتش باشد، مخالفت کرد. به دلایلی که نامشخص است، DOB الزام خود را مبنی بر اینکه ساختمان دارای محل های آتش سوزی باشد کنار گذاشت. علاوه بر این، بنا بر نظر قانونی، در ابتدا ملزم به داشتن پنجره‌های اسکلت فلزی بود، اگرچه این امر هزینه ساخت و ساز را افزایش می‌داد. در آغاز سال 1902 یک کمیسر جدید برای بخش ساختمان منصوب شد و قول داد که قوانین ساختمانی شهر را اجرا کند. این امر باعث شد تا پیمانکار عمومی تامپسون استارت، اعلام کند که قاب پنجره های ساختمان از چوب نسوز با پوشش مس ساخته خواهد شد.

اسکلت فلزی ساختمان توسط شرکت بریج آمریکا در پنسیلوانیا ساخته شد. این قاب تا ژانویه 1902 از سطح خیابان بالاتر رفته بود. سپس ساخت و ساز برای چند هفته متوقف شد، ابتدا به دلیل تاخیر در حمل و نقل فولاد، سپس به دلیل کولاکی که در فوریه رخ داد و تأخیرهای بیشتر به دلیل اعتصاب در کارخانه آهن هکلا، که در حال ساخت آسانسور و نرده برای ساختمان بود، ایجاد شد. فولاد به قدری دقیق از قبل برش خورده بود که به گفته نیویورک تایمز، قطعات فولادی را می‌توان “بدون تغییر سوراخ سوراخ یا تعویض یک پرچ کوچک” به هم وصل کرد. کارگران از ابزارهایی با نیروی هوا برای پرچ کردن تیرهای فولادی به یکدیگر استفاده می کردند، زیرا چنین تجهیزاتی در انتقال نیرو در فواصل طولانی کارآمدتر از ابزارهای با نیروی بخار هستند. این قاب تا فوریه 1902 تکمیل شد و کارگران شروع به نصب کاشی‌های سفالی کردند زیرا چارچوب طبقه‌های برتر در حال تکمیل بود. در اواسط ماه مه، ساختمان با نیمی از کاشی‌کاری‌های سفالی پوشانده شده بود. کار سفال ها در ماه بعد تکمیل شد و داربست جلوی ساختمان برداشته شد. شرکت ساختمانی خیابان پنجم (The Fifth Avenue Building Company) 1.5 میلیون دلار در این پروژه سرمایه گذاری کرده بود.

مقامات شرکت فولر در آگوست 1902 اعلام کردند که این سازه رسماً به نام جورج آ. فولر، بنیانگذار شرکت فولر و “پدر آسمان خراش” که دو سال قبل درگذشته بود، نامگذاری خواهد شد. در آن زمان، این مکان برای چندین سال به عنوان “فلت آیرن” شناخته می شد؛ به گفته کریستوفر گری از نیویورک تایمز، نقشه های معماری برنهام و فولر حتی این سازه را به عنوان “ساختمان فلت آیرن” نامگذاری کردند. اگرچه نام فولر برای مدتی پس از اتمام ساختمان مورد استفاده قرار گرفت، مردم محلی به نارضایتی هری بلک و پیمانکاران ساختمان، آن را Flatiron نامیدند. در سال‌های بعد، این عمارت رسماً به عنوان ساختمان Flatiron شناخته شد،  و نام فولر به یک سازه 40 طبقه جدیدتر در خیابان مدیسون 597 منتقل شد.

معماری

ساختمان فلت آیرن توسط معمار شیکاگویی، دانیل برنهام به عنوان یک کاخ عمودی رنسانس با سبک هنرهای زیبا طراحی شده است. برخلاف آسمان‌خراش‌های اولیه نیویورک، که به شکل برج‌هایی برخاسته از توده‌ای پایین‌تر و مسدودتر بود. با پر کردن کل زمین، ساختمان به صورت دال بدون هیچ گونه عقب گردی ساخته شد. در اصل، این سازه 285 یا 286 فوت (86.9 یا 87.2 متر) ارتفاع داشت، با 20 طبقه و یک اتاق زیر شیروانی. پس از توسعه در سال 1905، ساختمان 307 فوت (94 متر) ارتفاع داشت، با 22 طبقه؛ اگر اتاق زیر شیروانی حذف شود، ساختمان گسترش یافته فقط شامل 21 طبقه است. برخی منابع به اشتباه این ساختمان را به عنوان یکی از اولین آسمان خراش ها یا ساختمان های فولادی جهان توصیف می کنند.

طرح های اولیه توسط دانیل برنهام یک صفحه ی ساعت اجرا نشده و یک تاج بسیار دقیق تر از آنچه در نهایت ساخته شد را نشان می دهد. اگرچه برنهام کنترل کلی فرآیند طراحی را در دست داشت، اما مستقیماً با جزئیات سازه در ارتباط نبود. این کار توسط طراح او فردریک پی دینکلبرگ، معمار متولد پنسیلوانیا در دفتر برنهام انجام شد. این مردان از نمایشگاه جهانی کلمبیا در سال 1893 در شیکاگو با هم کار کرده بودند. مشخص نیست که نقشه‌های کاری ساختمان فلت آیرن در کجا ذخیره می‌شوند، اگرچه رندرهایی در زمان ساخت در The American Architect and Architectural Record منتشر شد.

نما

نمای این ساختمان شبیه به بخش‌های ستون کلاسیک یونانی به پایه، شفت و سرستون تقسیم می‌شود. ارتفاعات خیابان پنجم و برادوی نما هر دو هجده خلیج عرض دارند، در حالی که ارتفاع خیابان بیست و دوم هشت خلیج عرض دارد. خلیج ها به صورت جفتی مرتب شده اند. زوایای جنوب غربی و جنوب شرقی منحنی هستند، با یک پنجره گرد در هر طبقه بالای پایه. علاوه بر این، هر طبقه از قسمت منحنی در خیابان 23 شامل سه پنجره ارسی است. پنجره مرکزی از دو پنجره دیگر عریض تر است.

نمای پایه سه طبقه از سنگ آهک ساخته شده است. ورودی‌هایی در انتهای خیابان 22 و همچنین در مراکز خیابان پنجم و ارتفاعات برادوی وجود دارد. در بالای پایه، نما از تراکوتا (Terracotta) لعابدار از شرکت آتلانتیک ترا کوتا در توتنویل (the Atlantic Terra Cotta Company in Tottenville)، استاتن آیلند (Staten Island) ساخته شده است. این ساختمان همچنین حاوی جزئیات تزئینی مانند قرنیزها، قالب‌ها و پنجره‌های اوریل (oriel) است.

داخلی

این ساختمان به طور کلی “عجیب (quirky)” در نظر گرفته می شد، با پنجره های چوبی و با روکش مسی، بدون تهویه مطبوع مرکزی، سیستم گرمایشی که از رادیاتورهای چدنی استفاده می کرد، سیستم آبپاش قدیمی و یک پله منفرد برای تخلیه ساختمان. دفاتر با چوب ماهون و بلوط که شرکت فولر آن را “ضد آتش” تبلیغ می کرد، مبله بود. دفاتر هر طبقه توسط یک گذرگاه مرکزی به هم متصل می شدند، و هر طبقه حاوی حدود 20 اتاقک اداری بود که همه آنها با درهای مختلفی به هم متصل می شدند. بر اساس گزارش نیویورک تایمز، دفاتر در پایین دست دارای مناظر تأثیرگذار بودند؛ این به دلیل خط کشی خیابان های ترافیکی همگرا، که بر بلوارهای تلسکوپی تاکید می کند، و به دلیل تغییر فصل در پارک میدان مدیسون بود.

این ساختمان دارای نیروگاه خود بود که بخار و برق با فشار بالا تولید می کرد. در دهه 1940، یکی از معدود سازه های باقی مانده در شهر نیویورک با نیروگاه خود بود. حمام‌های مردانه و زنانه در طبقات متناوب قرار می‌گیرند. اتاق‌های مردانه در طبقات زوج و اتاق‌های زنانه در طبقه‌های فرد قرار دارند. در اصل، دستشویی برای زنان وجود نداشت.

تا پایان قرن بیستم، ساختمان، آسانسورهای هیدرولیکی اصلی خود را حفظ کرد، که با آب تغذیه می‌شدند. Otis Elevator شش آسانسور هیدرولیک برای ساختمان تولید کرد، اگرچه Hecla Iron Works کابین آسانسور اصلی را ساخت. آسانسورها به کند بودن شهرت داشتند و هنگامی که لوله های هیدرولیک آسانسور می ترکید، آب اغلب به داخل کابین آسانسور نشت می کرد. برای رسیدن به طبقه بالا – طبقه بیست و یکم، که در سال 1905، سه سال پس از تکمیل ساختمان اضافه شد – باید یک آسانسور دوم از طبقه 20 برداشته می شد.

نویسنده

Mahtab Etemadi

شما میتوانید این مطلب و مطالب مشابه را در پیج اینستاگرام ما مشاهده کنید.



۰ دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.